همان اول که اول ظلم را می دیدم از مخلوق بی وجدان‘ جهان را با همه زیبایی و زشتی به روی یکدگر ویرانه می کردم. 

عجب صبری خدا دارد‘ اگر من جای او بودم

که درهمسایه چندین گرسنه چند بزمی گرم عیش و نوش می دیدم‘ نخستین نعره مستانه را خاموش آندم برلب پیمانه میکردم.

عجب صبری خدا دارد‘ اگر من جای او بودم

که می دیدم یکی عریان و لرزان‘ دیگری پوشیده از صد جامه رنگین‘ زمین و آسمان را واژگون‘ مستانه می کردم.

عجب صبری خدا دارد‘ اگر من جای او بودم

نه طاعت می پذیرفتم‘ نه گوش از بهر استغفار این بیدادگرها تیز کرده‘ پاره پاره در کف زاهد نمایان سبحه صد دانه می کردم.

عجب صبری خدا دارد‘ اگر من جای او بودم

برای خاطر تنها یکی مجنون صحراگرد بی سامان‘ هزاران لیلی نازآفرین را کو به کو آواره و دیوانه می کردم.

عجب صبری خدا دارد‘ اگر من جای او بودم

به گرد شمع سوزان دل عشاق سرگردان‘ سراپای وجود بی وفا معشوق را پروانه می کردم.

عجب صبری خدا دارد‘ اگر من جای او بودم

به عرش کبریایی‘ با همه صبر خدایی‘ تا که می دیدم عزیز نابجایی‘ نازبریک ناروا گردیده خواری می فروشد‘ گردش این چرخ را وارونه بی صبرانه می کردم.

عجب صبری خدا دارد‘ اگر من جای او بودم

که می دیدم‘ مشوش عارف وعامی‘ ز برق فتنه این علم عالم سوز مردم کش‘به جز اندیشه عشق وفا‘ معدوم هرفکری دراین دنیای پرافسانه می کردم.

عجب صبری خدا دارد‘ چرا من جای او باشم؟

همین بهتر که او خود جای خود بنشسته و تاب تمام زشتکاری های این مخلوق را دارد‘ وگرنه من به جای او چو بودم، یک نفس کی عادلانه سازشی با جاهل و فرزانه می کردم